Mama Lin Wah

Al sinds voor mijn geboorte komen mijn ouders bij hetzelfde Chinese restaurant in Almere Muziekwijk: Lin Wah. Toen ik jong was, en eigenlijk ook later nog totdat ik uit huis ging, heb ik vele uren bij Lin Wah doorgebracht. Mijn ouders vinden het vast niet leuk dat ik dit schrijf, maar toen we op een gegeven moment tijdelijk in een huis woonden waar de keuken te wensen overliet aten we soms wel vijf keer per week bij Lin Wah. (Nu moet ik daar ook wel bij zeggen dat de keuken echt een ramp was: zonder een lepel tussen de ovendeur te steken ging de oven niet dicht en tijdens het koken liep je tientallen blauwe plekken op door het interessante ontwerp van de keuken. Als je echt geluk had, stootte je je hoofd ook nog eens een paar keer lekker tegen de afzuigkap.)

Lin Wah werd een beetje onze huiskamer (we noemden het ook wel onze “huiskamerchinees”), waar we ook rustig in joggingpak konden binnenlopen, een vaste ronde tafel hadden en het restaurantpersoneel meer dan niet bij ons aan tafel kwam zitten om een praatje te maken. Het personeel van Lin Wah zag mij opgroeien en zei minstens één keer per jaar tegen mijn ouders: “wat wordt ze groot, hè!”. En ja, groot werd ik wel, zeker vergeleken met de lengte van de gemiddelde Chinees, ben ik in Hong Kong achtergekomen.

Mama Lin Wah was heel lang de eigenaresse van Lin Wah. Ze heet natuurlijk geen mama Lin Wah, maar zo hebben wij haar altijd genoemd. Mama Lin Wah en haar familie komen uit Hong Kong, maar wonen en werken al tientallen jaren in Nederland. Ze gaan meestal één keer per jaar terug naar Hong Kong, waar ze allemaal nog huizen (of eigenlijk appartementen – huizen in Hong Kong zijn erg zeldzaam, een soort beschermde diersoort) hebben.

We komen nog steeds wel eens bij Lin Wah of één van de andere Chinese restaurants die de familie in hun bezit heeft. Toen ik vertelde dat ik een semester in Hong Kong ging studeren, waren ze superenthousiast. Mama Lin Wah vertelde meteen dat zij in oktober een maand in Hong Kong zou verblijven en mij graag een paar dagen mee op stap zou nemen.

Mama Lin Wah en ik hadden telefoonnummers uitgewisseld en een poos geleden ontving ik het volgende berichtje: “Ik ben 30. In. Hongkong.”. (Mama Lin Wah spreekt best wel goed Nederlands, maar gebruikt soms iets andere grammatica dan wij). Ik had verwacht dat ze wel een paar dagen nodig zou hebben om bij te komen van de reis, maar nee: op de avond van 30 september werd ik gebeld met de mededeling “Ik jou morgen ophalen en wij iets doen”. En dus deden we dat.

We spraken af op het metrostation bij mij op de universiteit en samen reisden we naar de plaats waar mama Lin Wah woont, wat op een uur afstand is – eigenlijk parallel aan waar ik woon in the New Territories, maar dan helemaal in het westen. Toen begon het avontuur: vanaf het busstation liepen we direct naar een authentiek Chinees dim sum restaurant voor lunch. Het is maar goed dat ik nog niet zoveel gegeten had, want ik voel me nog steeds vol als ik terugdenk aan hoeveel dim sum hapjes ik toen heb weggewerkt. In het restaurant ontmoetten we een andere Chinese familie die ook in Nederland woont, een paar weken in Hong Kong waren geweest en morgen weer naar huis vlogen.

De Chinese gastvrijheid kennen wij in Nederland niet: elke keer als er weer (en weer, en weer!) een nieuwe schaal met hapjes kwam, was er minstens één iemand die het eerste hapje eraf pakte en in mijn schaaltje deed (ja, in een schaaltje, niet op een bord: hoewel ik al wel met stokjes kon eten, heb ik pas net geleerd hoe het echt hoort. Je eet met stokjes, houdt je lepel eronder als vangnet, doet nieuwe hapjes die je pakt in je kommetje en legt het afval op je bord). Tijdens de reis vroeg mama Lin Wah mij hoe ik het eten in Hong Kong vond en antwoordde ik “lekker, maar met veel vlees en weinig groente”. Vervolgens maakte zij het haar missie om, elke keer als er ook maar iets groens op een bord te vinden was, deze groene aanwinst meteen en zo snel mogelijk naar mijn kommetje te verplaatsen. Echt ontzettend lief.

De rest van de (lange) dag, ontmoette ik nog veel meer Hong Kongse Nederlanders, Hong Kongse Britten, Hong Kongse Canadezen, werd ik van appartement naar appartement gesleept door buurten waar ik soms mijn wenkbrauwen van ophaalde en werd er aldoor maar Cantonees gesproken. Ik liep achter mama Lin Wah aan, soms zonder ook maar enig idee waar we nu naartoe gingen of wat we nu gingen doen, en die ook weinig reactie gaf als ik hiernaar probeerde te informeren. Op deze hele dag heb ik niet één andere blanke gezien en heb ik het échte Hong Kong meegemaakt. Onvergetelijk was het zeker.

Vervolgens gingen we nog meer eten. Iedereen stopte hapjes in mijn kommetje en volgens mij hadden ze niet helemaal door hoeveel eten iedereen in mijn kommetje stopte, of ze vonden dat ik maar weinig at, want ze keken me maar raar aan toen ik zei dat ik echt, nee écht niets meer op kon. Oh en de foto’s niet te vergeten: van alles, iedereen en overal moesten foto’s genomen worden. Zie hieronder de bewijsstukken.

Morgen neemt mama Lin Wah mij mee over de grens naar China, waar je volgens haar lekker en goedkoop kunt eten en al voor €7,00 een massage van een uur kunt krijgen. Daar zeg ik geen nee tegen.

Vanavond heb ik curry met rijst (!) gegeten in één van de kantines naast mijn hostel (verder kwam ik niet, want het stormt hier ontzettend). Oh en ook nog even casual een foto van mijn Mandarijn huiswerk.