Mama Anna

Topidee: met een tropische storm naar een tropisch eiland! Afgelopen vrijdag vertrok ik voor een weekendje naar de Filippijnen. Je eerste gedachte (tenminste, die van mij) bij de Filippijnen is natuurlijk “zon, zee en strand”. Nou, dat zat er voor mij niet helemaal in het afgelopen weekend.

Ik moet zeggen dat ik donderdagavond toch wel een beetje zenuwachtig begon te worden over het tripje: hoe weet je nou hoe serieus je die cycloon meldingen moet nemen? En hoe groot is de kans dat de tropische storm, die in eerste instantie net langs Boracay (waar ik heen ging) leek te gaan, zich toch bedenkt en een bezoekje brengt aan Boracay? Ik belde de luchtvaartmaatschappij (een soort Filippijnse variant van Ryanair) om te informeren hoe zij de situatie inschatten: was het veilig of niet en verwachtten ze dat de vlucht zou doorgaan? Hierop kreeg ik enkel het antwoord “your flight is scheduled”, waar ik ook niet veel rustiger van werd. Zeker niet met in mijn achterhoofd de gedachte dat ons naast de vlucht ook nog een bustocht en boottocht voor de boeg stond.

Toch vertrokken we vrijdagochtend richting Boracay, waar de situatie toen wel mee leek te vallen: we landden veilig met het vliegtuig en tijdens de 2 uur durende rit naar de veerboot haven vertelde de chauffeur ons Filippijnse mythes over honden die konden veranderen in vogels, die konden veranderen in mensen. Het was inmiddels pikkedonker, maar gelukkig hoefden we alleen nog naar de overkant met de veerboot en toen naar ons hotel. De veerboot was alleen een klein tikkeltje anders dan ik me had voorgesteld. Stom misschien, maar als ik denk aan veerboten denk ik aan die blauw met witte bakbeesten die rondvaren in Amsterdam. Nou nee, niet helemaal. In de Filippijnen zijn veerboten een soort houten bootjes, veel kleiner dan de veerboten die ik ken, met vlonders van bamboe eromheen, volgens mij zodat je niet omkantelt. Het leukste is nog hoe je op de boot komt: gewoon met een houten latje vanaf het strand, in het water, of een drijvend vlonder, waar je dan met je bagage en al een balanceer-act opvoert totdat je dan eindelijk op de boot staat.

De veerboot was niet het enige avontuurlijke vervoersmiddel: het meest gebruikte vervoersmiddel op Boracay was een motor waar een soort karretje aan gefabriceerd was. Hier proppen ze rustig tien mensen in, maar met onze lange lichamen en benen en baggage vonden wij het met z’n drieën al krap (we moesten letterlijk met ons hoofd gebogen in een soort downward dog in het karretje zitten). Het ging allemaal nog prima, totdat we toen we een berg op scheurden (ze rijden met die dingen alsof het raceauto’s zijn) achterover begonnen te kantelen. Dit klinkt allemaal best gevaarlijk, en was het ook wel, maar ja je hebt niet veel keus als dit het enig echt beschikbare vervoersmiddel is. Dan maar wat baggage naar voren verplaatsen voor het gewicht ;).

Het regende en waaide veel tijdens ons verblijf en het was het niet helemaal, of eigenlijk helemaal niet, de strandvakantie die ik in gedachten had, maar heb ik het ondanks dat heel leuk gehad. Het was een avontuurlijk tripje, je kunt er lekker eten en het is prachtig daar!

Verder ben ik nu mama. Ja, je mist toch wat hè als je me een paar maanden niet ziet! Nee, ik heb niet de superkracht gekregen om binnen 2 maanden een baby te kweken in mijn buik: ik ben de mama van de gang.

De meiden op mijn gang zijn allemaal niet veel jonger dan ik, met leeftijden variërend van 18 tot 20. Alleen zijn ze bijna allemaal eerstejaars en hadden ze bijna allemaal nog geen ei gebakken voordat ze voor het eerst op zichzelf hierheen verhuisden aan het begin van het semester. Snel kwam ik dus bekend te staan als een soort kokend orakel, alleen al toen ik vertelde dat ik verschillende soorten pasta kan maken. Sindsdien klinkt het dagelijks “Anna!” in de gang en worden mij vragen om mijn hoofd geslingerd als: “Anna, how long should I boil my egg?”, “Anna, do you think I can wash my pan with soap?”, “Anna, do you know how to pay your college fees?”. En zo werd ik mama Anna.

Dit alles kwam tot een hoogtepunt op woensdagavond, toen ik, na dit meerdere keren beloofd te hebben, voor mijn ganggenootjes kookte. Ik maakte een simpele pasta met pesto-roomsaus, paddestoelen, tomaatjes en kaas (je wilt niet weten hoeveel moeite het me kostte om deze ingrediënten hier te vinden en hoeveel goudblokken ik hiervoor mocht inleveren). Hoewel dit voor mij thuis normaal een terugvalgerecht is voor als ik niet weet wat ik moet koken, werd dit door mijn ganggenootjes gezien als een culinair hoogstandje: ze hadden zelfs nog nooit pesto geproefd! Tijdens het koken leerde ik ze champignons snijden, pepermolens draaien en nog veel meer (ik weet niet of kinderen hier minder zelfstandig opgevoed worden of dat het eraan ligt dat mensen hier over het algemeen weinig zelf koken – waarschijnlijk een beetje van allebei – maar deze dingen hadden ze echt nog nooit gedaan). Aan het applaus (ja, echt waar!) achteraf te horen vonden ze het lekker, en ik vond het erg leuk om te doen. Ik vind het stiekem best leuk voor een semester mama van de gang te zijn.

Je hebt van die uitspraken in de trant van “je realiseert je pas wat je hebt als je het niet meer hebt”. Het klinkt misschien cliché, maar de laatste tijd begin ik dit steeds meer te herkennen. Niet op een “ik ben depressief, heb heimwee en wil naar huis” manier, nee – laat me het aan je uitleggen. In mijn eerste semester aan AUC raakte ik heel goed bevriend met een uitwisselingsstudente uit Zuid-Afrika: Manon. Ik barste iedere keer in lachen (en tranen, als je ziet hoe prachtig het daar is) uit als ze ons weer eens dwong om video’s of foto’s te bekijken over Zuid-Afrika. Ze sprak met een liefde over Zuid-Afrika die ik niet helemaal herkende wat betreft Nederland: niet dat ik Nederland geen mooi land vind, in tegendeel, maar mijn liefde voor Nederland was niet op het niveau waar ik bij mensen op bezoek ging en ze hier promotie videos over liet bekijken.

Nu betrap ik mezelf er hier in Hong Kong toch op dat ik het continue heb over de Amsterdamse grachten, de Albert Heijn, Nederlands eten, Nederlandse kunst en dat ik zelfs in het proces ben twee van mijn ganggenootjes te overtuigen een semester in Nederland te studeren en om het nog erger te maken heb ik mijn Taiwanese vriendin zover gekregen dat ze een omweg maakt in haar Europa-trip om Nederland te bezoeken. En ik heb vandaag zelfs iemand een slideshow laten zien van de Amsterdamse grachten. Oeps, wat zei ik ook alweer over mijn liefde voor Nederland en mensen niet dwingen hierover video’s en filmpjes te bekijken? Niet dat ik het hier naar mijn zin heb of dat het hier niet mooi is, maar door zo’n lange periode ergens anders te zijn, realiseer ik me hoe goed we het in Nederland eigenlijk hebben, hoe cliché het misschien ook klinkt (ga jij maar eens 5 maanden in Hong Kong studeren, dan hebben we het er nog eens over! ;)).

Vandaag voor de verandering een foto van mijn rijstgerecht tijdens het communal dinner deze week – de catering is erg creatief met gerechten en dit was een soort rijst-groentemix, waar ze je vooral adviseerden een groentegarnituur wat smaakte naar (zoete) rijstpudding bij te eten.