Net begonnen aan het boek “Ellis en het verbreinen” van Jelle Jolles. Ik heb nog niet veel meer gelezen dan de inleidingshoofdstukken, maar denk wel al een beetje een indruk van het boek te hebben.
Ik denk dat het boek goed van pas kan komen bij mijn onderzoek. Ik heb zelf een duidelijke mening over motivatie in het onderwijs en heb veel theorieën van mensen gehoord, maar ik heb nog geen (in dit geval neuro-) wetenschappelijke bronnen om deze mening te ondersteunen. Dit boek gaat mij hier (deels) aan helpen, denk ik. Interessant om dingen ook eens van die kant te bekijken.
In het begin van het boek stonden twee stukjes die ik de moeite waard vind om even te delen.
Het eerste stukje komt erg overeen met de uitspraak van Steve Jobs en de Tedtalk van Sir Ken Robinson die ik eerder plaatste:
“Die verwondering is van groot belang als inspirator voor ons handelen. Ze is een basis voor de ontwikkeling van creativiteit.” [1, p. 12]
Jolles noemt zelfs het “out of the box” denken, wat volgens Jobs van groot belang is.
Het tweede stukje vind ik een erg mooi geschreven stukje:
“Kinderen die in aanleg grotendeels hetzelfde zijn, kunnen een heel ander traject lopen in de ontwikkeling. Je hebt net als in de sport trage starters die uiteindelijk als eerste door de finish gaan. Als samenleving zullen we oog gaan krijgen voor individuele variabiliteit. De langzaam groeiende boom die uiteindelijk de hoogste wordt, staat wel bloot aan meer risico’s en heeft meer ‘omgeving’ nodig.” [1, p. 16]
Naar mijn mening is dit iets waar scholen niet genoeg rekening mee houden. De meeste scholen zijn bezig met één model: het ‘pubermodel’ of het ‘kindermodel’, maar minder met waar elke individuele leerling behoefte aan heeft.
[1]: Jolles, J., “Ellis en het verbreinen” (Neuropsych Publishers, Amsterdam, 2011)