Keuzestress in Londen / Choices, choices, choices in London

(ENGLISH BELOW)

Keuzes, keuzes, keuzes en een Brits accent.

Hoi, hoe gaat het met jullie? Eigenlijk had ik vorig weekend al willen vertellen hoe het hier is, maar toen besloot mijn lichaam dat de beste weekendbesteding zakdoeken, strepsils, vitaminen en slapen was. Jep, na een week waarin ik mijn hele hebben en houwen naar Londen verplaatste en iets te enthousiast op alles ja zei, was griep onvermijdelijk. Hoewel ik dit nog steeds met een snotneus typ, loop ik inmiddels weer vrolijk rond in het drukke Londen met veel te veel keuzes. En nog niet echt met een Brits accent hoor :).

Zondag 17 september, alweer bijna twee weken geleden, vertrok ik naar de luchthaven. Best een deja vu gevoel na Hong Kong, met een veel te grote koffer met je hebben en houwen naar de luchthaven en daar gaan we weer… Dit keer zonder tranen of tuiten – ja misschien wen je er toch een beetje aan, of misschien maakt het uit dat London toch net ietsje dichterbij is dan Hong Kong? Ik vloog niet alleen maar met Maaike, een vriendin die ik grappig genoeg in Hong Kong heb ontmoet. Supertoevallig studeert zij aan precies dezelfde universiteit en woont ze zelfs in hetzelfde gebouw, daar kwamen we achter toen we een paar maanden daarvoor over Skype aan het bijkletsen waren. Bewijs van de veel te grote koffers (wat moeten we uberhaupt met al die spullen die we dachten nodig te hebben? ;)) uiteraard bijgevoegd in de foto’s onderaan.

Zondag kwamen we aan en was het eerst zaak om onze kamer in te richten. Want hoewel daar wel een bed, bureau en kast in staat, komt de rest toch echt voor je eigen rekening. De eerste dag was de missie dus om in ieder geval een kussen en dekbed te scoren, om in ieder geval te kunnen slapen ‘s nachts, en als het kon iets van keukenspullen. Nu hadden we al veel besteld wat we ergens konden ophalen, dus kwam dat na een dag sjouwen (met nog dagen spierpijn) goed.

De volgende dag begon meteen de Welcome Week – neehoor, niet even rustig settelen in Londen…

Hier ging ik naar presentaties over de universiteit, mijn studie, feestjes en evenementen met gratis pizza (leven in Londen is duur, als er ergens gratis pizza is maak je daar gebruik van ;)!). In het weekend deed ik eerst wat sightseeing; het British Museum, de London Eye en de Tower Bridge, en dook ik daarna mijn bed in.

Tot nu toe ontmoette ik veel leuke mensen, erg open en geïnteresseerd en heel anders dan ik had verwacht. Want toen ik in augustus een bijeenkomst van Nederlandse studenten aan LSE kwam, schrok ik toch even. Een kamer vol met parelkettinkjes… Mensen met parelkettinkjes dan. Nu is er op zich niet zoveel mis met parelkettingkjes als je daarvan houdt, maar hiermee probeer ik meer een indruk te geven van wat voor mensen er waren. Luxe, dure kleding, parelkettingkjes en aardappelen in de keel. Nou, als je mij een beetje kent, weet je dat ik daar niet helemaal tussen pas. Ik kwam op mijn sneakers en in een bloemenjurk, zeg maar. Maar dat zijn helemaal niet het soort mensen dat ik hier tegenkom – dat maakt me blij.

De buurt waar ik woon is echt ongelooflijk. Als je Londen een beetje kent: ik woon in Spitalfields, tegen Shoreditch aan, één van de hipste, of zal ik zeggen hipster, buurten van Londen. Als ik de deur uitloop, word ik overspoeld door honderden keuzes aan restaurantjes en winkels – deel één van de keuzestress ;). Ik zit echt middenin de stad, er stopt zelfs een touristentour voor het gebouw waar ik woon. Ook eens wat anders, als je probeert bij de voordeur te komen en je je eerst tussen een groep touristen moet doorwurmen, haha. Maar dat gebeurt niet zo vaak hoor. De Spitalfields market, waar ik kruipend heen kan, is een markt met weer honderden keuzes aan marktstands met kleding, sieraden, boeken en eten. Super leuk.

Als ik in Londen rondloop, voel ik me nog een beetje alsof ik in een film speel. Met allemaal van die pubs en gebouwen die rechtstreeks uit Harry Potter zouden kunnen komen. Dat is dan ook de film die ik keek toen ik ziek op bed lag, puur voor het Britse accent en de locatie natuurlijk :). Lopend naar de universiteit (wat ik niet altijd ga doen want het is wel 45 minuten) kom ik langs gebouwen als St. Paul’s Cathedral en de Royal Courts of Justice. Wauw.

Trouwens, kan iemand mij vertellen waarom iedereen hier de hele dag in de pub bier lijkt te drinken? 10 uur ‘s ochtens: bier drinken. 2 uur ‘s middags: tijd voor bier. 7 uur ‘s avonds: … je snapt hem geloof ik al. De pubs staan elk moment van de dag vol met zakenmensen, zo gek en grappig om te zien. Ik weet het niet hoor, maar ik zou om 1 uur ‘s middags al lang achterover in mijn bureaustoel liggen als ik dat deed…

Mijn kamer is… Ken je van de hele oude, kleine Ibis hotels? Zeg maar één van de slechtste Ibis hotels die je kunt krijgen in Parijs, met gele muren en vieze vloerbedekking, en waar alle meubels in houtskleur zijn dus. Ja? Nou dat is mijn kamer in een notendop. Daar schrok ik eerst even van, maar na wat creatief brainstormen maken mijn kaarten en lampionnen op de muur, kussens op het bed en mijn tapijtje het zoveel gezelliger. Zie de foto’s. Dat ga ik wel redden dus.

Dan nu deel 2 (en 3 en 5 en 500) van de keuzestress. Er zijn hier zoveel mogelijkheden. Wil je in een comissie van de studievereniging? Er zijn er maar meer dan 200. Sporten? Hier zijn 50 teams waar je lid van kunt worden, of de sportschool, salsalessen, yoga, etc. Een stage? Hier is onze database en volgende week hebben we een beurs om bedrijven te ontmoeten. Of toch liever vrijwilligerswerk? Die beurs is de dag erna. En elke doordeweekse avond is er wel een ‘Public Lecture’ van een inspirerende professor of politicus. Je vergeet er bijna van te studeren, waarvoor je hier natuurlijk bent ;). Op het moment ervaar ik dus vooral veel keuzestress. Wat natuurlijk echt een luxeprobleem is. Maar ik ben hier maar een jaar, dus waar besteed ik mijn gelimiteerde tijd aan? En ik wil natuurlijk ook nog weleens ergens ademhalen of een avondje Netflixen. Vakken kiezen blijkt ook nog best een gedoe te zijn. Niet alleen qua keuzes, maar ook qua proces en beschikbaarheid. Nou, dat heb ik nog niet allemaal op een rijtje. Misschien wanneer ik het volgende blogbericht schrijf ;).

———————————————————————————————–

(ENGLISH)

Choices, choices, choices and a British accent.

Hi, how are you guys? Actually, I was planning to tell you about how I’m doing here in London last weekend already, but then my body decided that all it needed for the weekend was tissues, Strepsils, vitamines and lots of sleep. Yep, after a week of moving all my belongings to London and a bit too enthusiastically saying yes to everything, getting the flu was unavoidable. While my nose is still clogged up while I’m writing this, I am happily walking the busy streets of London again, facing too many choices. And not actually with a British accent yet, no worries :).

On Sunday September 17th, almost two weeks ago already, I left to go to the airport, again. Quite a deja vu after Hong Kong, walking there with a suitcase that is way too big and there we go again… This time without tears or drama – maybe you get used to it, or maybe it helps that London is just a little closer by than Hong Kong? I flew together with Maaike, a friend I, funnily, met in Hong Kong. When we were Skyping a few months ago to catch up, we discovered we are not only going to the exact same university, but also living in the exact same building. What a coincidence! Proof of the suitcases being way too big (I mean, what do we even need all of this stuff for? ;)) attached below, of course.

Sunday, our first mission was to furnish our room. Because while it contains a bed, desk and a closet, you have to arrange all else yourself. So, the first day we at least wanted to get a pillow and a duvet, to be able to sleep comfortably, and, if possible, some kitchen supplies. Since we ordered most of it online and were able to pick it up (and carry it arround, followed by much muscle ache) on Sunday, we managed to get most of it done.

The next day, Welcome Week started. Yes, the next day, no time to peacefully settle in London… During that week I attended presentations about the university, my program, parties and events with free pizza (of course you attend all events with free pizza, living in London is expensive ;)!). On Saturday morning, I did some sightseeing of the British Museum, the London Eye and the Tower Bridge, after which I went straight to bed.

So far, I’ve met great people, who are very open, interested and completely different than I expected. You see, when I went to an LSE event in Amsterdam in August, I was quite shocked. A room full of pearl necklaces… Well, people with pearl necklaces I should say. Now, principially, not much wrong with pearl necklaces if you like them, but with this image I’m trying to illustrate the sort of people that attended the event. Luxerious, expensive clothing, pear necklaces and yuppy accents (in Dutch we have such a great way of saying this, but it basically translates to ‘Potato in the throat’). Well, if you know me at all, then you know that I don’t exactly fit in to that. I attended the event in sneakers and a floral dress, just to give you an idea. But this is not the kind of people I am meeting here, which makes me so happy.

The neighborhood I’m living in is unbelievable. If you know London at all: I’m living in Spitalfields, next to Shoreditch, one of the hippest, or should I say Hipster, areas of London. When I walk out the door, I am overcome with choice for restaurants and shops – part one of ‘choices, choices, choices’. I’m right in the (or a) centre of the city. There’s even a tourist tour that stops in front of my building a few times a day. I must say it’s an experience, passing through a group of tourists on your way to the front door, haha. But it doesn’t happen that often. The Spitalfields market, which is just a few steps away, is a market with, again, overwhelming choice of clothes, jewellery, books and food. It’s amazing.

When I’m walking around in London, I still feel as if I’m in a movie. With all these pubs and buildings that could be in a Harry Potter movie. This is also the movie I watched when I was ill, purely for the British accent and location, of course :). Walking to university, (which I won’t always do, because it’s a 45 minute walk) I pass buildings like St. Paul’s Cathedral and the Royal Courts of Justice. Wow.

By the way, can somebody tell me why everyone seems to be drinking beer here in the pub all day? 10 in the morning: beer o’clock. 2 in the afternoon: let’s have a beer. 7 in the evening: … you get the idea. Every moment of the day, the pubs are crowded with business people, so weird and funny at the same time. I don’t know about you, but I would fall asleep in my desk chair at 1 in the afternoon if I would do that, haha…

My room is… Do you know those very old, small Ibis hotels? You know, one of the worst ones you could get in Paris, with yellow walls and a dirty carpet, with all furniture being a wood color? Well, that’s my room. At first, I was a little startled by it. However after some creative brainstorming and buying some postcards and lampions to put on the wall and a little rug for the floor, my room is so much more cosy. See the pictures.

So, let’s talk about part 2 (and 3 and 5 and 500) of ‘choices, choices, choices’. There are so many opportunities here. You want to join one of the student association’s committees? There are only over 200… Sports? Here’s 50 teams that you can join. Or would you rather go to the gym, do salsa, or yoga, etc? Looking to do an internship? Here’s our database of vacancies and next week there’s a fair to meet all the organisations looking for interns. Or would you rather volunteer? That fair is the day after. And almost every weeknight, there is a ‘Public Lecture’ by an inspiring professor or politician. You would almost forget to study, which is why I’m here after all ;). So at the moment, I’m mainly experiencing anxiety around all these options and choices. Which is, of course, a luxury problem. Yet, I’m only here for a year, so what should I spend my limited amount of time on? And, naturally, I want to breathe at some point, or just watch Netflix some nights… Choosing courses also isn’t as simple as it seemed, not only choice-wise, but also because of the procedure itself and availability. Well, let’s say I haven’t got it all figured out yet. Perhaps when I’m writing the next blogpost ;).