Jahoor, ik leef nog

Ik weet niet waar ik moet beginnen: ik heb de afgelopen meer dan 3 weken zoveel meegemaakt, ervaren, gezien en gevoeld dat ik niet denk dat ik het ooit kan beschrijven. In de afgelopen meer dan 3 weken heb ik afscheid genomen van Hong Kong, een reis gemaakt door Kerala (Zuid India) en inmiddels zitten de eerste 2 weken van mijn yoga teacher training er ook alweer op: hoe snel de tijd kan gaan…

Hoewel Hong Kong en ik de afgelopen 4 maanden een beetje een haat-liefde verhouding hadden, deed ik met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel de laatste keer mijn kamerdeur dicht en vertrok ik naar de luchthaven voor mijn vlucht naar Kerala, Kochi. Hong Kong is ongelooflijk: je hebt er de drukste straten die je ooit gezien hebt, het gekste eten, de mooiste bergen en verlaten stranden en de indrukwekkendste cultuur en levenswijze. Alles is mogelijk in Hong Kong, waar oost en west samenkomen. Hong Kong bestaat, in mijn ervaring, uit tegenstellingen: de mooiste verlaten stranden en bergen staan tegenover de drukste straten en metro’s die je ooit gezien hebt. De prachtigste culturele en religieuze tempels hebben een achtergrond van wolkenkrabbers. Waar iedereen op straat heel erg op zichzelf gericht is, is het familieleven een vijver van warmte en liefde. Er zijn zoveel momenten geweest dat ik helemaal gek was op Hong Kong: alles is mogelijk en het eten, de cultuur, de taal, het afdingen op de markten… Aan de andere kant had ik best veel moeite met de (zoals het op mij overkwam op straat) “survival of the fittest” mentaliteit, waar je op straat honderden keren omver gelopen wordt, zonder dat er ook maar iemand sorry zegt of je aankijkt. En dan had ik de tegenstelling niet: de warme, liefhebbende familie, afgezien van de vrienden die ik gemaakt heb, maar niet diezelfde ervaring. Dat was soms best wel een uitdaging, maar ook een ontzettende leerervaring.

Al met al mis ik Hong Kong nu al, en is het ontzettend gek dat mijn kamer in Morningside College mijn kamer niet meer is, dat de meiden in mijn gang niet meer naar “mama Anna” toekomen voor advies en dat ik niet meer zomaar naar mijn favoriete plekjes toe kan, of een egg waffle kan eten of een bubble tea kan drinken (voor nu althans, want Hong Kong, I will be back!). Voor nu is alles dat ik kan zeggen: hopelijk tot snel, Hong Kong, ik mis je nu al!

Ik heb geen idee hoe ik India moet beschrijven: het is zo ontzettend mooi en overweldigend – één van de bijzonderste landen waar ik ooit geweest ben, dat weet ik zeker. Ik zit hier nu in Jungle Dance Cafe 4 kilometer van Arambol in de provincie Goa, waar we verblijven met de mensen van de yoga teacher training. Ik heb nog nooit eerder in mijn leven zoveel sterren gezien of krekels gehoord. Ik heb ook nog nooit eerder zoveel vreemde insecten gezien, of zulk langzaam internet gehad, of zoveel spierpijn gehad als in de afgelopen weken. Om heel eerlijk te zijn zag ik het toen ik hier aankwam na de groepsreis in Kerala echt even niet meer zitten. Na in het donker aan te komen in the middle of nowhere, al een week koud gedoucht te hebben en toen te douchen onder een waterstraal kouder dan ijsklontjes, geen internet te hebben en aan te komen bij mijn hut, op weg waarnaar ik ik weet niet hoeveel vreemde beestjes en insecten zag bewegen leek een maand me toch wel heel erg lang na de reis die ik er tot dan toe al had opzitten. Toen besloot ik: ik neem het per dag. En de eerste dagen waren sommige dagen goed en sommige slecht en nu kan ik met heel mijn hart zeggen: ik vind het geweldig! Het is hier zo mooi, creatief en bijzonder: terwijl ik dit schrijf zijn er mensen aan het oefenen voor een dansvoorstelling – heel inspirerend.

Elke ochtend behalve zondag sta ik om 06:15 uur op (ja, voor mij ook even wennen), om te beginnen met pranayama (ademhalingstechnieken en meditatie), daarna gaan we verder met een asana les (fysieke yoga les) van anderhalf uur, dan even pauze voor ontbijt, dan anatomie, yoga filosofie, pauze en lunch, dan alignment (van de yoga poses), dan of weer anderhalf uur fysieke yoga of “the art of teaching” en dan om de dag een meditatie (een programma van 06:45 uur tot 19:00 uur). Zondag is officieel een rustdag, maar als je een hele yogales moet voorbereiden voor de volgende dag wordt het meer een huiswerkdag ;). Ja, het is een intensief programma, zowel fysiek (mijn lichaam vindt me echt niet meer lief op sommige momenten) als emotioneel (de ene dag barst ik in huilen uit tijdens een asana of filosofie les, en de andere moet ik in mijn eentje zo hard lachen dat de tranen over mijn wangen lopen: ik weet ook niet helemaal wat er gebeurt, haha). Maar ik leer zoveel over mezelf en anderen, en de wereld. Ik ben echt even bezig met wie ik ben en mijn plek in de wereld, als dat niet te zweverig klinkt (“Oooooo-hhhh-mmmmm” ;)). Ik leer dat alles een meditatie kan zijn, of het nu stilzitten met focus is in kleermakerszit, of dansen, of tennissen, of koken: als je het maar met aandacht doet – het is zo verademend en laat je anders naar dingen kijken. Meer hierover deel ik of in een volgende blogpost (als dat hier nog lukt, want het kostte me twee weken de energie te verzamelen om dit bericht te schrijven, met het drukke programma), in persoon, of in een yogales natuurlijk ;). Ik wist eerst niet zeker of ik het lesgeven leuk zou vinden en hoewel het erg overweldigend is (alleen voor rechtop staan zijn er al zo’n tien instructies voor de juiste houding), is het ook heel bijzonder, heb ik de neiging de dingen die ik leer met anderen te delen, en neem ik het verder zoals het komt.

Het nemen zoals het komt is een beetje de mentaliteit hier: alle vijf de vluchten die ik in of naar India heb genomen waren minstens een uur te laat, er is zoiets als “Indiase tijd” (als je een taxi bestelt moet je er niet op rekenenen dat hij op tijd (of überhaupt) komt, eten krijgen in een restaurant duurt maar zo een uur of anderhalf, afspraken zijn altijd minstens een halfuur later dan afgesproken… ik denk dat je het snapt ;)), niemand vertelt je iets over een planning of wat er hierna gaat gebeuren. Hoewel dit tegen al mijn plan en structuur natuur ingaat, is dit precies wat ik nodig heb: go with the flow! hahaha.  Arambol is hippie en knuffel central – alles is hier flower power: in restaurants zijn geen stoelen, maar kussens op de vloer, iedereen knuffelt elkaar continue en loopt in drollenvangers en andere hippiekleding. Dat kan ik inmiddels ook allemaal van mijn lijstje afvinken: ik ga er helemaal in mee, en geniet ervan, haha.

Ik ben inmiddels zo iemand geworden die altijd zakdoekjes (want toiletpapier, servetten), disinfectiegel (want handen wassen, bestek en bord schoonmaken, toilet schoonmaken) bij zich heeft, die de enorme spinnen op haar plafond gewoon laat zitten, want ik slaap straks toch onder de klamboe en die kan slapen in tuck tucks. Er woont een kikker in één van de wc’s (Freddie), schorpioenen vinden onze lessen ook erg interessant, de douches zijn koud en zonder slot of gebouw, mijn voeten zijn zo rood van het zand ik denk dat ze nooit meer dezelfde kleur zullen worden en mijn kont zit onder de muggen- en mierenbeten. Maar om de een of andere reden maakt dat me allemaal niet zoveel uit, want je neemt het zoals het komt: als Freddie in de ene WC zit, loop je even naar de andere.

Met de groepsreis reisden we naar Kochi (één van de meest ontwikkelde steden in Kerala), Alleppey (een soort Venetië van het oosten, helemaal op water gebouwd, waar we sliepen in een homestay), Kollam (een kleinere plaats, als tijdelijke stop) en Varkalla (een plaats aan de zee). We reisden met bussen, treinen (die echt zo zijn als in de films, maar waar ik toch een dutje kon doen terwijl er letterlijk elke 5 seconden iemand langskwam met op zijn hoofd een kan “chai, chai, chai, chai” (heerlijke kruidige thee) of “coffee, coffee, coffeeeeeeee”, er continue mensen tegen je aanstoten, met dieren rondlopen en je zit op wat houten banken lijken – en dat 5 uur lang), tuck tucks en nog veel meer. Ik luidde het nieuwe jaar in in Varkala, met het lekkerste eten en dansend met de aardigste mensen, die ik allemaal net of niet eerder dan een week geleden ontmoet had.

Ik ben te moe om hier allemaal verder over te vertellen, maar dat komt later, en de foto’s ook (met deze internetsnelheid zou ik er al een uur over doen om één foto te uploaden). De kleuren en de mensen zijn zo mooi, en het eten zo lekker (oh chai, chappati, palak paneer, alle curries an naans – ik wil jullie allemaal meenemen…).

Al met al zo bijzonder en overweldigend, en ik voel me dankbaar.